Groot Dictee

dinsdag 08 april 2025

Op 2 april vond op onze school het eerste Grote Dictee plaats. Een selecte groep van veertien fanatieke spellers uit leerjaren 1 t/m 5 deed zijn best de tekst van een pittig dictee zo correct mogelijk op te schrijven. Hiermee dongen ze mee naar een prijs, maar vooral de eer en trots die horen bij een fraaie prestatie. De hoofdprijs ging uiteindelijk naar Sien uit vwo 4. Zij had vrijwel alle getoetste woorden correct geschreven en bovendien nauwelijks fouten of slordigheden in de tekst als geheel gemaakt. Terecht gewonnen en nogmaals van harte gefeliciteerd, Sien!

Om het geheel wat extra luister te geven, werd het dictee voorgelezen door de Tilburgse burgemeester, de heer Weterings, was het Brabants Dagblad vertegenwoordigd én had ook het OMO-bureau een delegatie gestuurd. De passende prijzen werden geleverd door plaatselijke boekenwinkel Gianotten Mutsaers. De dictees werden nagekeken door een select en betrokken gezelschap collega's en daarnaast hebben ook onze rector Iris Pfrommer, de heer Evers Zuidweg en mevrouw Van den Hout een ondersteunende bijdrage geleverd. It takes a school to organise an event. Hartelijk dank aan alle geïnteresseerden, hulptroepen en uiteraard vooral de deelnemende leerlingen erg dankbaar voor hun hulp, tijd, aandacht en energie.

Voor wie geïnteresseerd is in wat onze leerlingen nu eigenlijk te schrijven kregen en of eigen vocabulaire en spelvermogen toereikend waren geweest om kans op een prijs te maken, is hieronder de uiteindelijke dicteetekst te lezen. De dikgedrukte woorden zijn de woorden die vooraf te leren waren.

____________________________________________________________________________________

De radicale carrièrevrouw

De winkelier Daniël Klif had een cafeetje met de naam ‘Het Parlement’, in het buurtschap Berkenberg. Dit plaatsje was een oase van rust. Het bevond zich in een agglomeratie, gelegen op een mondiaal bekend eiland. Zijn klandizie bestond vooral uit oudere mensen. Klif was zelf zijn enige employee en daar was hij euforisch over. Hij vond het namelijk veel charme hebben om eigen baas te zijn. Maar, er stond hem wat te wachten!

De deur van zijn etablissement vloog wijd open. Een aimabel uitziende mevrouw stapte het café binnen. De consument keek Klif aan, liep op hem af, stopte hem een brief in handen en zei: “Ik heet Maria Krater. Hier, de brief voor mijn sollicitatie.”

"Solliciteren? Daar doe ik niet aan”, sprak Klif stoïcijns.

“Nee, u werkt hier al, maar ik nog niet. Ik solliciteer dus wel”, antwoordde de mevrouw geïrriteerd. “Mijn kennis is oceanisch groot en ik breng een universum aan ervaring binnen wanneer u mij aanneemt. In deze tijd van globalisering moet dat u toch inspireren?”

Klif sprak sarcastisch: “Daar heb ik ook écht een advertentie voor geplaatst.”

De mevrouw reageerde: “U heeft mij nodig, de maatschappij heeft mij nodig en ik verzoek te worden geëxamineerd als caféhouder.”

Ze was vastbesloten.

“U lijkt in ieder geval geëngageerd”, reageerde Klif. “Maar ik kan geen twee salarissen betalen, krijg geen subsidies en heb geen CAO.”

“Een gepassioneerde persoon heeft zoiets niet nodig. Ik wil hier werken als, zeg maar, uw satelliet. U blijft natuurlijk de zon waar alles in dit solaire stelsel om draait, de ster, astronomisch gesproken.”

De geografie van het heelal was Klif niet erg bekend maar deze eloquente mevrouw kon in ieder geval mooi vertellen. Ze was misschien zelfs wel charismatisch.

“Laten we het dan maar proberen. Je mag met me meelopen en laten zien wat je kan. Ik hoef nog geen curriculum vitae van u te zien.”

Die dag werkte Maria hard en was ze Klif zeer behulpzaam. Ze praatte theatraal met de gearriveerde klanten, illustreerde door haar acties dat ze veel wist van horeca en had om twee uur ‘s middags zelfs een paar goede ideetjes geopperd voor hoe Klifs bedrijf verbeterd kon worden. “Er zit nog wel een vallei in de geologie van mijn kennis, maar als je me tips geeft, heb ik die snel naar mijn hoofd geüpload, zo doen we dat in mijn cultuur”, zei ze enthousiast en met een vreemd gebaar. Haar culturele achtergrond was Klif vrij onduidelijk. Of ze naar een kathedraal, een synagoge of een moskee zou gaan? Geen enkele mogelijkheid kon geëlimineerd worden. Wat deed het ertoe? Iedereen was welkom in de regio en Maria leek zeker kwalificaties voor dit werk te hebben, diploma’s of niet.

“Hoe jij hebt geopereerd is fantastisch!” zei Klif aan het eind van de dag. “Je bent een inspirerende dame. Ik ben ook overtuigd van je behulpzaamheid, maar ik kan je geen baan geven, sorry.”

“Kan ik dan geen vrijwilligerswerk doen?”

Maria reageerde: “Ik verwacht zo’n gulheid ook niet.”

Ze zei het bijna ballorig, op het clowneske af.

“Huh? Hoezo?”

“Ik ben niet echt gepassioneerd voor dit werk, beste meneer Klif. Het is misschien een wat moreel ambigue methode, maar ik examineer namens de overheid werkgevers op hun flexibiliteit en of ze mensen kansen geven. U hebt mij uw vertrouwen gegeven en daardoor bent u geslaagd voor de test. Gefeliciteerd!”

Maria stapte de deur uit en liet Klif achter, geïntrigeerd maar parallel daaraan ook in een nieuw soort psychologische kosmos. Hij voelde zich wat weeïg. Wat was hém nou overkomen?

____________________________________________________________________________________